Wat missen we Sifra toch. Ze was altijd zo aanwezig in positieve zin. Lekker op schoot komen liggen (altijd als je ging zitten kwam ze bij je liggen). De krant rustig lezen kon niet want Sifra ging dan bovenop de krant zitten en keek je dan met zo’n beminnelijke blijk aan van “he krijg ik ook nog aandacht of hoe zit dat” En het maakte dan niet uit of je haar al al aandacht had gegeven als je binnen kwam. Het parmantig aan komen lopen als je haar riep. Altijd stond ze op ons te wachten als we ‘s morgens naar beneden kwamen of thuis kwamen. Dan zat ze al voor de kamerdeur. Je troosten als je verdrietig was. Blij als wij blij waren. Stiekem proberen uit de tuin te komen en ga zo maar door.

Sifra zal altijd in ons hart blijven.
 Van alle dieren (lees poezen) die wij hebben gehad was zij de meest aanhankelijke en lieve vriendin die ik me maar kon wensen.
En dat missen we heel erg.

Liefs Ko en Sophia